Του Χρήστου Πολυχρονίδη
Το έχει η μοίρα. Ίσως, να υπάρχει κάποιος θεός του μπάσκετ ο οποίος κανονίζει τη μάχη Ελλάδας - Ισπανίας για τις μεγάλες διοργανώσεις Εθνικών ομάδων, σχεδόν κάθε χρόνο, την τελευταία δεκαετία. Δυστυχώς, οι Ισπανοί έχουν μετατραπεί σε «κακό μας δαίμονα», αφού στο διάστημα αυτών των δέκα ετών, τους έχουμε κερδίσει μόνο μία φορά.
Τους βρήκαμε στον «δρόμο» μας στον τελικό του Μουντομπάσκετ του '06 όταν και μας κατατρόπωσαν, στο Ευρωμπάσκετ του '07 όπου χάσαμε δις(μία στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης και μία σε εκείνον τον ημιτελικό, τον οποίο θα θυμόμαστε για πάντα για ποικίλους λόγους), στην πρεμιέρα τον Ολυμπιακών του '08 (ήττα και πάλι), στο Ευρωμπάσκετ του '09, στο οποίο η Ελλάδα με αρκετά νέα πρόσωπα στο ρόστερ της, ηττήθηκε και πάλι στον ημιτελικό, στο Μουντομπάσκετ το '10, όπου μας απέκλεισαν στους «16» και τελευταία φορά πριν από δύο χρόνια στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, όταν «σπάσαμε» την κακοδαιμονία και τους κερδίσαμε στον δεύτερο γύρο (τότε, σχηματίζονταν και πάλι όμιλοι και όχι νοκ-άουτ παιχνίδια).
Φέτος λοιπόν, ξαναπέφτουμε πάνω τους για την προημιτελική φάση της διοργάνωσης. Δηλαδή σε νοκ-άουτ αγώνα. Ελπίζουμε, να μην είμαστε εμείς αυτοί που θα πάρουν πρόωρα το αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα.
Πιστεύω πώς φέτος οι συγκυρίες είναι με το μέρος μας. Θα μου πείτε «μα καλά, δεν πήρες το μάθημά σου τόσα χρόνια; Για την Ισπανία πρόκειται». Και θα έχετε δίκαιο. Είναι βλέπετε, η ρετσινιά που μας έχει μείνει, οι «εφιαλτικές» μνήμες των προηγούμενων ετών, που παίζουν σαν ταινία στο μυαλό μας. Αλλά...
Αυτή η εθνική που έχουμε φέτος, καταλαβαίνει κανείς εύκολα, ότι είναι η πληρέστερη των τελευταίων ετών. Και δεν μιλάω για τους 7, 8, ή 10 παίκτες, αλλά και για τους 12. Είναι όλοι πρωτοκλασάτοι παίκτες, εμπειρότατοι και μαθημένοι σε ματς «do or die». Εξαιρείται ίσως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος στερείται εμπειρίας, αλλά έχει αποκομίσει πολλά κέρδη μετά από δύο χρονιές στο ΝΒΑ.
Ξέρεις λοιπόν, ότι θα βγει ο ένας και αυτός που θα πάρει τη θέση του μπορεί να τον καλύψει επάξια, να δώσει τις λύσεις. Εκτός αυτού, ο καθένας πλέον ξέρει το ρόλο του στην ομάδα και τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο. Παράλληλα, είμαστε ΟΜΑΔΑ. Πέρα από το παρκέ, το αντιλαμβάνεσαι και από τις εκφράσεις, τα νεύματα, τις αντιδράσεις των παικτών. Είναι τέτοια και η νοοτροπία της «Επίσημης Αγαπημένης» άλλωστε.
Βλέπω μία αποφασιστικότητα, μία νηφαλιότητα που δεν την έβλεπα τα τελευταία χρόνια. Ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Καλάθης, ο Σλούκας ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης, ο Αντετοκούνμπο ο Κουφός, πραγματοποιούν εξαιρετικό τουρνουά έως τώρα. Ο καθένας, κάνοντας τη δουλειά του. Ο Καϊμακόγλου, ο Περπέρογλου, ο Μάντζαρης, κάνουν αυτά ακριβώς που πρέπει όταν μπαίνουν στο παρκέ. Ακόμα και ο «Παπ» που είναι σκιά του καλού του εαυτού, έχει τη «σπίθα» στα μάτια του. Ίσως, να «ξεμπουκώσει» με τους Ισπανούς. Το χρειάζεται.
Οι Ίβηρες από την άλλη, δεν είναι αυτοί που θυμόμαστε από τα παρελθόντα έτη. Δεν έχουν πολύτιμες μονάδες όπως ο Ρούμπιο, ο Ναβάρο, ο Καλντερόν, ο Μαρκ Γκασόλ. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω, για το τι σημαίνουν αυτοί οι παίκτες και για το ποια θα ήταν η διαφορά αν ήταν στην ομάδα του Σκαριόλο.
Ωστόσο, έχουν έναν Πάου Γκασόλ σε απίστευτη φόρμα. Ο παίκτης των Μπουλς έχει 23 πόντους, 8 ριμπάουντ και 3 ασίστ μ.ο. μέχρι στιγμής στο τουρνουά. Χτες, απέναντι στους Πολωνούς πέτυχε 30 πόντους με 6/7 τρίποντα. Ο 35χρονος έχει αντιληφθεί πώς φέτος με τόσες απουσίες πρέπει να είναι αυτός που θα κουβαλήσει την ομάδα στις πλάτες του. Μάλιστα, έχει έναν τραυματισμό στην κνήμη αλλά τιμά τη φανέλα της Εθνικής. Το κάνει χρόνια τώρα, και θα το κάνει και την Τρίτη κόντρα στην Ελλάδα.
Ο γνωστός και...«αγαπημένος» μας Ρούντι δεν διανύει και τις καλύτερες του μέρες. Ο παίκτης της Ρεάλ έχει 6.5 πόντους, 4 ριμπάουντ και περίπου 2 ασίστ μ.ο. Νομίζω πώς είναι το χειρότερό του τουρνουά έως τώρα. Χτες δεν αγωνίστηκε απέναντι στην Πολωνία λόγω τραυματισμού, ενώ μένει να δούμε αν θα ανταποκριθεί κόντρα στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Ο άλλος «μπαρουτοκαπνισμένος» των Ισπανών, Φελίπε Ρέγες έχει 8 πόντους, 3.5 ριμπάουντ και 1.5 ασίστ μ.ο. Είναι ένας παίκτης «εργαλείο» που κάνει τη ζημιά στο «ζωγραφιστό» και βάζει δύσκολη δουλειά στα αντίπαλα σέντερ, καθώς έχει μία έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ.
Από εκεί και πέρα ο Μίροτιτς ο οποίος πήρε το «βάπτισμα του πυρός» με την Ισπανία στο φετινό Ευρωμπάσκετ, κάνει πολύ καλό τουρνουά με 13.5. πόντους, 6.5. ριμπάουντ και 1 ασίστ ανά παιχνίδι, ενώ τα «τρεχαντήρια» της ομάδας Γιουλ, Σέρχι Ροντρίγκεθ και Ρίμπας είναι επίσης «στυλοβάτες» των αντιπάλων μας.
Οι Ισπανοί λοιπόν, έχουν τους έμπειρους, έχουν τους παικταράδες, δεν έχουν όμως το βάθος πάγκου που έχει η Ελλάδα, στοιχείο που είχαν τα προηγούμενα χρόνια. Ο βασικός «πονοκέφαλος» του Κατσικάρη θα είναι ο Γκασόλ, αλλά θεωρώ πώς η πληθώρα λύσεων που έχουμε θα βοηθήσει στο μαρκάρισμά του. Ας ελπίσουμε πώς, η όπως πάντα επικίνδυνη περιφέρεια των Ισπανών δεν θα βρεθεί στην καλύτερη της μέρα. Φυσικά, έχουμε τους περιφερειακούς που μπορούν να τους «κυνηγήσουν» στο γρήγορο παιχνίδι τους και να τους παίξουν άμυνα. Είμαστε άλλωστε η ομάδα με την δεύτερη καλύτερη άμυνα στο τουρνουά Οι Ισπανοί από την άλλη είναι αυτοί που πετυχαίνουν τους περισσότερους πόντους. Η Ελλάδα βρίσκεται έβδομη στη σχετική λίστα, αλλά είναι δεύτερη στις ασίστ.
Κούρασα θα μου πείτε με τη στατιστική, όμως είναι και αυτή μέρος του παιχνιδιού που λέει την αλήθεια αλλά όχι πάντα.
Μην ξεχνάμε τις τριάδες Ζήση-Σπανούλη-Μπουρούση, Ρούντι-Γκασόλ-Ρέγες οι οποίες γνωρίζονται από παλιά. Και αυτά παίζουν τον δικό τους ρόλο. Στον προσωπικό εγωισμό των παικτών. Ο Μπουρούσης δήλωσε πως το αυριανό είναι παιχνίδι καρδιάς ενώ είπε επίσης πως δεν ξεχνά τι έγινε στον ημιτελικό του 2007.
Πράγματι, θα συμφωνήσω πως είναι θέμα καρδιάς και εγωισμού το παιχνίδι της Τρίτης. Και οι Ισπανοί το βλέπουν κάπως έτσι. Δεν είναι λίγες οι φορές που «τους βγάλαμε το λάδι» για να μας κερδίσουν. Και ξέρουν απέναντι σε ποιους παίζουν.
Κλείνοντας, θα το ξαναπώ. Οι συγκυρίες, τα δεδομένα, όπως θέλετε πείτε το μας ευνοούν για να κερδίσουμε. Αν προτιμάτε, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα δικά μας χέρια η υπόθεση νίκη. Αυτό βεβαία ίσως το ξέρουν και οι παίκτες μας, αλλά είναι κοντρολαρισμένοι, σοβαροί και ξέρουν τι εστί Ισπανία, για να μην επηρεαστούν από τις θεωρίες ή τους χαρακτηρισμούς τύπου «φαβορί». Μένει να δούμε αν είναι έτσι τα πράγματα το βράδυ της Τρίτης. Τώρα, ήρθε η ώρα.
Το έχει η μοίρα. Ίσως, να υπάρχει κάποιος θεός του μπάσκετ ο οποίος κανονίζει τη μάχη Ελλάδας - Ισπανίας για τις μεγάλες διοργανώσεις Εθνικών ομάδων, σχεδόν κάθε χρόνο, την τελευταία δεκαετία. Δυστυχώς, οι Ισπανοί έχουν μετατραπεί σε «κακό μας δαίμονα», αφού στο διάστημα αυτών των δέκα ετών, τους έχουμε κερδίσει μόνο μία φορά.
Τους βρήκαμε στον «δρόμο» μας στον τελικό του Μουντομπάσκετ του '06 όταν και μας κατατρόπωσαν, στο Ευρωμπάσκετ του '07 όπου χάσαμε δις(μία στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης και μία σε εκείνον τον ημιτελικό, τον οποίο θα θυμόμαστε για πάντα για ποικίλους λόγους), στην πρεμιέρα τον Ολυμπιακών του '08 (ήττα και πάλι), στο Ευρωμπάσκετ του '09, στο οποίο η Ελλάδα με αρκετά νέα πρόσωπα στο ρόστερ της, ηττήθηκε και πάλι στον ημιτελικό, στο Μουντομπάσκετ το '10, όπου μας απέκλεισαν στους «16» και τελευταία φορά πριν από δύο χρόνια στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, όταν «σπάσαμε» την κακοδαιμονία και τους κερδίσαμε στον δεύτερο γύρο (τότε, σχηματίζονταν και πάλι όμιλοι και όχι νοκ-άουτ παιχνίδια).
Φέτος λοιπόν, ξαναπέφτουμε πάνω τους για την προημιτελική φάση της διοργάνωσης. Δηλαδή σε νοκ-άουτ αγώνα. Ελπίζουμε, να μην είμαστε εμείς αυτοί που θα πάρουν πρόωρα το αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα.
Πιστεύω πώς φέτος οι συγκυρίες είναι με το μέρος μας. Θα μου πείτε «μα καλά, δεν πήρες το μάθημά σου τόσα χρόνια; Για την Ισπανία πρόκειται». Και θα έχετε δίκαιο. Είναι βλέπετε, η ρετσινιά που μας έχει μείνει, οι «εφιαλτικές» μνήμες των προηγούμενων ετών, που παίζουν σαν ταινία στο μυαλό μας. Αλλά...
Αυτή η εθνική που έχουμε φέτος, καταλαβαίνει κανείς εύκολα, ότι είναι η πληρέστερη των τελευταίων ετών. Και δεν μιλάω για τους 7, 8, ή 10 παίκτες, αλλά και για τους 12. Είναι όλοι πρωτοκλασάτοι παίκτες, εμπειρότατοι και μαθημένοι σε ματς «do or die». Εξαιρείται ίσως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος στερείται εμπειρίας, αλλά έχει αποκομίσει πολλά κέρδη μετά από δύο χρονιές στο ΝΒΑ.
Ξέρεις λοιπόν, ότι θα βγει ο ένας και αυτός που θα πάρει τη θέση του μπορεί να τον καλύψει επάξια, να δώσει τις λύσεις. Εκτός αυτού, ο καθένας πλέον ξέρει το ρόλο του στην ομάδα και τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο. Παράλληλα, είμαστε ΟΜΑΔΑ. Πέρα από το παρκέ, το αντιλαμβάνεσαι και από τις εκφράσεις, τα νεύματα, τις αντιδράσεις των παικτών. Είναι τέτοια και η νοοτροπία της «Επίσημης Αγαπημένης» άλλωστε.
Βλέπω μία αποφασιστικότητα, μία νηφαλιότητα που δεν την έβλεπα τα τελευταία χρόνια. Ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Καλάθης, ο Σλούκας ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης, ο Αντετοκούνμπο ο Κουφός, πραγματοποιούν εξαιρετικό τουρνουά έως τώρα. Ο καθένας, κάνοντας τη δουλειά του. Ο Καϊμακόγλου, ο Περπέρογλου, ο Μάντζαρης, κάνουν αυτά ακριβώς που πρέπει όταν μπαίνουν στο παρκέ. Ακόμα και ο «Παπ» που είναι σκιά του καλού του εαυτού, έχει τη «σπίθα» στα μάτια του. Ίσως, να «ξεμπουκώσει» με τους Ισπανούς. Το χρειάζεται.
Οι Ίβηρες από την άλλη, δεν είναι αυτοί που θυμόμαστε από τα παρελθόντα έτη. Δεν έχουν πολύτιμες μονάδες όπως ο Ρούμπιο, ο Ναβάρο, ο Καλντερόν, ο Μαρκ Γκασόλ. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω, για το τι σημαίνουν αυτοί οι παίκτες και για το ποια θα ήταν η διαφορά αν ήταν στην ομάδα του Σκαριόλο.
Ωστόσο, έχουν έναν Πάου Γκασόλ σε απίστευτη φόρμα. Ο παίκτης των Μπουλς έχει 23 πόντους, 8 ριμπάουντ και 3 ασίστ μ.ο. μέχρι στιγμής στο τουρνουά. Χτες, απέναντι στους Πολωνούς πέτυχε 30 πόντους με 6/7 τρίποντα. Ο 35χρονος έχει αντιληφθεί πώς φέτος με τόσες απουσίες πρέπει να είναι αυτός που θα κουβαλήσει την ομάδα στις πλάτες του. Μάλιστα, έχει έναν τραυματισμό στην κνήμη αλλά τιμά τη φανέλα της Εθνικής. Το κάνει χρόνια τώρα, και θα το κάνει και την Τρίτη κόντρα στην Ελλάδα.
Ο γνωστός και...«αγαπημένος» μας Ρούντι δεν διανύει και τις καλύτερες του μέρες. Ο παίκτης της Ρεάλ έχει 6.5 πόντους, 4 ριμπάουντ και περίπου 2 ασίστ μ.ο. Νομίζω πώς είναι το χειρότερό του τουρνουά έως τώρα. Χτες δεν αγωνίστηκε απέναντι στην Πολωνία λόγω τραυματισμού, ενώ μένει να δούμε αν θα ανταποκριθεί κόντρα στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Ο άλλος «μπαρουτοκαπνισμένος» των Ισπανών, Φελίπε Ρέγες έχει 8 πόντους, 3.5 ριμπάουντ και 1.5 ασίστ μ.ο. Είναι ένας παίκτης «εργαλείο» που κάνει τη ζημιά στο «ζωγραφιστό» και βάζει δύσκολη δουλειά στα αντίπαλα σέντερ, καθώς έχει μία έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ.
Από εκεί και πέρα ο Μίροτιτς ο οποίος πήρε το «βάπτισμα του πυρός» με την Ισπανία στο φετινό Ευρωμπάσκετ, κάνει πολύ καλό τουρνουά με 13.5. πόντους, 6.5. ριμπάουντ και 1 ασίστ ανά παιχνίδι, ενώ τα «τρεχαντήρια» της ομάδας Γιουλ, Σέρχι Ροντρίγκεθ και Ρίμπας είναι επίσης «στυλοβάτες» των αντιπάλων μας.
Οι Ισπανοί λοιπόν, έχουν τους έμπειρους, έχουν τους παικταράδες, δεν έχουν όμως το βάθος πάγκου που έχει η Ελλάδα, στοιχείο που είχαν τα προηγούμενα χρόνια. Ο βασικός «πονοκέφαλος» του Κατσικάρη θα είναι ο Γκασόλ, αλλά θεωρώ πώς η πληθώρα λύσεων που έχουμε θα βοηθήσει στο μαρκάρισμά του. Ας ελπίσουμε πώς, η όπως πάντα επικίνδυνη περιφέρεια των Ισπανών δεν θα βρεθεί στην καλύτερη της μέρα. Φυσικά, έχουμε τους περιφερειακούς που μπορούν να τους «κυνηγήσουν» στο γρήγορο παιχνίδι τους και να τους παίξουν άμυνα. Είμαστε άλλωστε η ομάδα με την δεύτερη καλύτερη άμυνα στο τουρνουά Οι Ισπανοί από την άλλη είναι αυτοί που πετυχαίνουν τους περισσότερους πόντους. Η Ελλάδα βρίσκεται έβδομη στη σχετική λίστα, αλλά είναι δεύτερη στις ασίστ.
Κούρασα θα μου πείτε με τη στατιστική, όμως είναι και αυτή μέρος του παιχνιδιού που λέει την αλήθεια αλλά όχι πάντα.
Μην ξεχνάμε τις τριάδες Ζήση-Σπανούλη-Μπουρούση, Ρούντι-Γκασόλ-Ρέγες οι οποίες γνωρίζονται από παλιά. Και αυτά παίζουν τον δικό τους ρόλο. Στον προσωπικό εγωισμό των παικτών. Ο Μπουρούσης δήλωσε πως το αυριανό είναι παιχνίδι καρδιάς ενώ είπε επίσης πως δεν ξεχνά τι έγινε στον ημιτελικό του 2007.
Πράγματι, θα συμφωνήσω πως είναι θέμα καρδιάς και εγωισμού το παιχνίδι της Τρίτης. Και οι Ισπανοί το βλέπουν κάπως έτσι. Δεν είναι λίγες οι φορές που «τους βγάλαμε το λάδι» για να μας κερδίσουν. Και ξέρουν απέναντι σε ποιους παίζουν.
Κλείνοντας, θα το ξαναπώ. Οι συγκυρίες, τα δεδομένα, όπως θέλετε πείτε το μας ευνοούν για να κερδίσουμε. Αν προτιμάτε, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα δικά μας χέρια η υπόθεση νίκη. Αυτό βεβαία ίσως το ξέρουν και οι παίκτες μας, αλλά είναι κοντρολαρισμένοι, σοβαροί και ξέρουν τι εστί Ισπανία, για να μην επηρεαστούν από τις θεωρίες ή τους χαρακτηρισμούς τύπου «φαβορί». Μένει να δούμε αν είναι έτσι τα πράγματα το βράδυ της Τρίτης. Τώρα, ήρθε η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου