Να βγάλει το μέγιστο δυνατό κέρδος από τον αποκλεισμό

Του Χρήστου Πολυχρονίδη

Η Εθνική μας δεν κατάφερε να πάρει την πρωτιά στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Τορίνο και δεν θα δώσει το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Η ήττα από την Κροατία έβαλε στοπ στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, όσον αφορά την διεκδίκηση μίας διάκρισης που αναζητά επίμονα από το 2009 και το Ευρωμπάσκετ της  Πολωνίας.

Ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστευαν στην πρόκριση, μεταξύ αυτών και ο γράφων, ωστόσο αρκετοί περίμεναν η ομάδα να φτάσει τουλάχιστον έως τον τελικό του Τουρνουά, κάτι το οποίο θεωρούταν ως βασικός στόχος. Η λογική άλλωστε δεν επέτρεπε όνειρα θερινής νυκτός, μιας και επρόκειτο για μία νέα Εθνική Ανδρών. Έξι παίκτες πήραν το βάπτισμα του πυρός σε επίσημη διοργάνωση με την ομάδα (Αθηναίου, Θανάσης Αντετοκούνμπο, Χαραλαμπόπουλος, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Μπόγρης), μαζί με τους γνώριμους Καλάθη, Μάντζαρη, Γιάννη Αντετοκούνμπο, Περπέρογλου, Μπουρούση και Κουφό.

Η απόδοση της ομάδας με Ιράν και Μεξικό δεν θα έπρεπε να αποτελεί το ασφαλές συμπέρασμα, καθώς είναι ξεκάθαρα κατώτερης δυναμικής από την αντίστοιχη ελληνική. Κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν για εισιτήρια για το Ρίο κ.λπ. Απέναντι σε έναν ποιοτικό αντίπαλο, όχι βεβαίως και ανίκητο, όπως είναι η Κροατία, η Ελλάδα τα βρήκε «σκούρα». Ανεξήγητα νωθρό ξεκίνημα ελλείψει πνευματικής συγκέντρωσης (στοιχείο που έδειξε η ομάδα και με το Μεξικό), με άνευρη και αργή άμυνα, αδυναμίες τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν οι Κροάτες με τα μαζεμένα εύστοχα σουτ στην αρχή και τα πικ εν ρολ.

Στην επίθεση η ομάδα του Πέτροβιτς μας έδωσε πολλά ελεύθερα σουτ παίζοντας άμυνα χαμηλά, αντιλαμβανόμενη την λειψανδρία στους καλούς σουτέρ. Οι παίκτες μας πήραν πολλά συνεχόμενα τρίποντα από το ξεκίνημα δίχως αυτά να βρίσκουν στόχο, ενώ όποτε δοκιμαζόταν το πέρασμα της μπάλας στο χαμηλό ποστ, οι Κροάτες έκλειναν τους Μπουρούση – Κουφό με διπλό μαρκάρισμα με αποτέλεσμα να υποπίπτουμε και σε λάθη. Βέβαια τα γρηγορότερα πόδια του Μπουρούση σε σχέση με του Κουφού, βελτίωσαν την αμυντική λειτουργία της ομάδας μας στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ στο οποίο η ομάδα χώλαινε.

Η αντεπίθεση που ξεκίνησε από τα μέσα της δεύτερης και ολοκληρώθηκε στην τρίτη περίοδο, επετεύχθη χάρη στην βελτίωση της συνολικής ομαδικής αμυντικής λειτουργίας, καθώς και σε ατομικές προσπάθειες των Γ. Αντετοκούνμπο και Περπέρογλου. Όμως, η επιστροφή  στο ματς από το -24 στο +2, δεν διατηρήθηκε έως το τέλος. Αν και οι Κροάτες στο δεύτερο ημίχρονο «έσπασαν» τα καλάθια από τα 6.75, κατάφεραν να συνέλθουν μετά την «σφαλιάρα» της αντεπίθεσης από ελληνικής πλευράς, παίζοντας πολύ καλή άμυνα στο μονοδιάστατο πλέον παιχνίδι του Γ. Αντετοκούνμπο μέσα στην ρακέτα, με τον εξαιρετικό Σάριτς να αναλαμβάνει αυτή τη δουλειά, ενώ έδωσε και πάλι το τρίποντο στους Έλληνες παίκτες, στο οποίο ήταν πλήρως άστοχοι.

Το προσωρινό προβάδισμα λοιπόν της Εθνικής αντί να δώσει «φτερά», τρόμαξε τους παίκτες, καθώς ήξεραν ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η αντεπίθεση που είχε ξεκινήσει. Μα πως να συμβεί αυτό, όταν οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είναι πρωταγωνιστές όπως συνέβαινε παλαιότερα (θα εξηγηθώ παρακάτω) και όταν ο αντίπαλος έχει «διαβάσει» όλες σου τις αδυναμίες; Αυτό που ανέφερα προηγουμένως για τους παίκτες – πρωταγωνιστές πηγαίνει στις ομάδες που είχε η Ελλάδα στο παρελθόν. Όταν κάποτε (όχι πολύ μακριά) διέθετε στα γκαρντ παίκτες όπως οι Σπανούλης- Διαμαντίδης – Παπαλουκάς – Ζήσης, που ουκ ολίγες φορές αντιδρούσαν ως clutch players, έδειχναν δηλαδή την ποιότητά τους όταν η μπάλα «έκαιγε», ενώ ακόμα και ο πάγκος της ομάδας ήταν με παίκτες επίσης πρωταγωνιστές στις ομάδες τους, ήταν πολλά τα ματς σαν το σημερινό που τα είχαν βούτυρο στο ψωμί για ανατροπή.

Δεν μπορείς ωστόσο να απαιτείς το ίδιο από μία Εθνική που διαθέτει παίκτες οι οποίοι τώρα μεγαλώνουν μπασκετικά και ανδρώνονται σε τέτοια ματς. Η Εθνική Ελλάδος στο άθλημα αυτό έχει ειδικό βάρος φανέλας και αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά. Από την άλλη, στοιχεία τα οποία περιμέναμε να δούμε και θεωρητικά χαρακτήριζαν τη φετινή ομάδα, δεν φάνηκαν στον ημιτελικό. Δεν υπήρξαν πιεστικές άμυνες στα 3/4 του γηπέδου και πάνω στην μπάλα , προκειμένου να αναγκάσουν σε λάθη τα οποία θα έδιναν αιφνιδιασμούς και πιθανώς εύκολους πόντους, δεν υπήρξε ένα επιθετικό πλάνο όταν η ομάδα το χρειάστηκε και ειδικότερα όταν «διάβασαν» τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο επιθετικό του παιχνίδι.

Ο Φώτης Κατσικάρης αποτυγχάνει σε τρίτη συνεχόμενη διοργάνωση μετά το Παγκόσμιο του 2014 και το περσινό Ευρωμπάσκετ. Φέρει σαφώς τις δικές του ευθύνες, αλλά είναι και το πιο εύκολο να αποδοθούν εκεί, ειδικά σε μία «ηλεκτρική» καρέκλα σαν της Εθνικής τα τελευταία επτά χρόνια. Σαφώς και το θέμα δεν είναι τόσο επιφανειακό και υπάρχουν και δικαιολογίες. Το 2014 αποκλείστηκε από την φιναλίστ του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, το 2015 από την Πρωταθλήτρια Ευρώπης και φέτος είχε εκ των προτέρων δύσκολο έργο. Ωστόσο οι εμφανίσεις της ομάδας στα νοκ άουτ παιχνίδια των διοργανώσεων δεν ήταν αυτές που έπρεπε.  Γεγονός επίσης αποτελεί πως φέτος δεν είχε και δύο βασικούς παίκτες στην διάθεσή του λόγω τραυματισμού, τους Σλούκα και Πρίντεζη που θα ανέβαζαν κατά πολύ το επίπεδο της ομάδας, όπως επίσης και αυτή του Κώστα Παπανικολάου. Συζητήσεις επί συζητήσεων γίνονται και για τις κλήσεις του στην δωδεκάδα.

Το να αποτελέσει παρελθόν φαντάζει ως η εύκολη λύση. Το θέμα είναι ποιος θα έρθει. Οι Ιτούδης, Σφαιρόπουλος ή Μπαρτζώκας; Τα χρήματα που λαμβάνουν οι τρεις τους στις ομάδες τους είναι διόλου ευκαταφρόνητα. Διαθέτει η Ε.Ο.Κ. το ταμειακό απόθεμα για να ανταποκριθεί στις υψηλές μετοχές που προφανώς θα έχουν; Θα θελήσουν οι ίδιοι οι προπονητές μετά από εξαντλητικές σεζόν να αφοσιωθούν στην Εθνική Ομάδα; Θα τους το επιτρέψουν οι σύλλογοι στους οποίους ανήκουν; Συν το γεγονός πως στην Ελλάδα οι υπάρχουσες φωνές με οπαδικές «αποχρώσεις», μάλλον θα ξεκινήσουν τα ξεφωνητά αν φερ' ειπείν αναλάβει ο Σφαιρόπουλος.

Αν από την άλλη ο κόουτς Κατσικάρης παραμείνει στην Εθνική, φρονώ πως ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνει είναι να διευθετήσει το θέμα που υπάρχει με τον Νίκο Παππά. Καλώς ή κακώς, ακόμα και αν ο προπονητής έχει το δίκαιο με το μέρος του, είναι πολυτέλεια να μένει εκτός ένας παίκτης σαν τον Παππά, ο οποίος είναι σκόρερ, τομέα στον οποίο τα γκαρντ μας είχαν θέμα στη διοργάνωση. Να κάτσουν, να βάλουν κάτω τα πράγματα και να βρεθεί η λύση.

Όπως και να έχει και όποιος και αν τελικά αναλάβει, πρέπει να είναι ένας προπονητής πλαισιωμένος με το κατάλληλο τεχνικό σταφ, που θα ασχολείται όλη τη σεζόν με την Εθνική, θα παρακολουθεί τους παίκτες, τα νέα παιδιά και δεν θα ασχολείται μόνο για δύο εβδομάδες ή ένα μήνα το καλοκαίρι. Όταν θα έχει έρθει η στιγμή του Τουρνουά να ξέρει τι θα πάρει από τον καθένα και τι εργαλεία διαθέτει. Να σφυρηλατήσει την ομάδα για τα επόμενα χρόνια, αλλά να ξέρει πως δεν θα κινδυνεύει κάθε καλοκαίρι η θέση του. Να υπάρξει δηλαδή ένας σωστός προγραμματισμός. Ο φετινός αποκλεισμός, μπορεί να επιφέρει κέρδος στο μέλλον. Η ομάδα δεν στερείται ταλέντου, όμως απαιτείται χρόνος, δουλειά και σωστές επιλογές επί του αγωνιστικού και μη.

Υ.Γ.: Προσωπικά δεν μου είναι αρεστό το έθιμο των αποχωρήσεων από την Εθνική, παικτών και ποιοτικών αλλά και με ηγετική χαρακτηριστικά. Χατζηβρέττας, Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ζήσης και άλλοι, αποσύρθηκαν. Άλλοι νωρίς και άλλοι ακόμα νωρίτερα. Κάθε περίπτωση μπορεί να έχει διαφορετική αιτία, ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο όμως παύει να είναι τυχαίο. Μιλάμε παρ’ όλα αυτά για επαγγελματίες παίκτες και ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του.